R G B

όταν ο έρωτας του καρναβαλιού συνάντησε τον θάνατο, Πάτρα 2004

Η μελαγχολία της Κυριακής – Καλό Ταξίδι

ήταν τέτοιες ώρες, πριν απο 13 χρόνια, θυμάσαι; ήσουν ένα άγνωστο για μένα σχεδόν παιδικό ενοχλητικά ερωτεύσιμο χρώμα, ήρθα και σε βρήκα, 2 χρώματα μαζί σαν 1 κάτω απο την μουσική, φιλιά στο σταυροδρόμι αποχαιρετισμός για λίγο, πέρασα την νύχτα έξω μαζί σου και το πρωί με βρήκε να κολυμπώ ανάμεσα σε πολύχρωμο χαρτοπόλεμο και σερπαντίνες μόνο και μόνο για να είμαστε μαζί, η μελαγχολία μου είχε αλλάξει, εσύ έφταιγες, δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου, κάθισα σε μια καρέκλα μετά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, ήξερα ότι κοιμόσουν μερικά τετράγωνα πιο πέρα και αυτό με έκανε να χαμογελώ, ήσουν σαν ξανθό ξωτικό, γελούσες, χόρευες και έτρεχες στα στενά τις Πάτρας, κρυβόσουν  στις καμάρες, έτρωγες λουκουμάδες, χαμογελούσες και έκανες την ασχήμια ομορφιά μου, ήταν η αρχή, πριν απο 13 χρόνια.

Ακόμη και σήμερα, μετά απο 13 ολόκληρα χρόνια παρόλο που όλα έχουν αλλάξει, τέτοιες ώρες σαν αυτές σε σκέφτομαι ξανθό χρώμα του Πατρινού καρναβαλιού. Να είσαι καλά ΜΓ.

why do you come here, so surreal, it’s a sealed hug and kiss, I don’t remember your face, remembering the touch of your lips, your dream icon in my heart, falling in love with you every time you visit me, your hair, hug each other, movement, your memory never fades out, every time is different but it’s always you, the story is old (just another false alarm?).

last night I dreamt that somebody loved me

σε εσενα μιλαω

θα φευγες μαζι μου μεχρι το τελος του Κοσμου;

20 χρονια σε χαζευω απο τον εξωστη

σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ’ το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Θυμάμαι πολύ παλιά μαζευόμασταν μαζί με τα ξαδέρφια μου τον Πατερα μου και Εσενα στον Πειραιά στο σπίτι του Παππού και της Γιαγιάς. Καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι και τρώγαμε το μεσημέρι. Σχεδόν πάντα θυμάμαι είχες ένα ήρεμο σχεδόν απλανές βλέμα στα μάτια σου ακόμη και όταν είχες προβλήματα με την δουλειά.

Μετά λειώναμε σε εκείνους τους καναπέδες με παλιές ελληνικές ταινίες. Η μελαγχολία της απογευματινής Κυριακής παρέα με τον Βέγγο, τον Σταυρίδη και άλλους. Θυμάμαι σου άρεσαν ταινίες με καράτε και άλλα χαζά. Θυμάμαι που γελούσαμε. Κυριακή και Πειραιάς μαζί με ήλιο και μια γλυκιά μελαγχολία σε εκείνο το μικρό διαμέρισμα.

Θυμάμαι το παλιό σου αυτοκίνητο που έκαιγε πετρέλαιο και οχι βενζίνη. Σακαράκα κανονική αντίκα. Μετά το λάντα. Ακόμη και σήμερα αυτό είχες.

Θυμάμαι εκείνη την ηλιόλουστη βόλτα στο λιμάνι του Πειραιά και τα μεγάλα ψάρια. Θυμάμαι πράγματα και έχω ξεχάσει ακόμη περισσότερα.

Μετά χαθήκαμε. Σχεδόν τελείως. Μεγάλωσα το ίδιο και εσύ. Μάθαινα από τους γονείς μου τις ατυχίες που είχες στην δουλειά και το πόσο πάλευες να πάρεις την σύνταξη.

Χαθήκαμε Θείε Σάκη.

Από σπόντα πριν από μερικούς μήνες μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Λίγο τα είπαμε. Χάρηκα και ένιωσα και αμήχανα ταυτόχρονα.

Σήμερα σχεδόν χαράματα χτύπησε αυτό το τηλέφωνο που δεν θέλει κανείς να χτυπήσει ποτέ. Η Μάνα μου από την άλλη γραμμή «πέθανε ο θείος Σάκης».

Πριν από μια εβδομάδα είχες βγει σε σύνταξη. Ο Πατέρας μου με την Μάνα μου το είπαν πριν από λίγο στην Γιαγιά. Τι να αντέξει..

Είχαμε χαθεί πολύ, δυστυχώς. Αυτός ο μοντέρνος τρόπος ζωής και οι χαζό-προτεραιότητες που θέτουμε μας κάνουν να χανόμαστε.

«Τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα, άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα»

Σήμερα θα σε δω ξανά και αύριο θα σε αποχαιρετήσω.

Δεν το είπα ποτέ αλλά σε αγαπούσα σαν μικρό παιδί και δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.

Καλό σου ταξίδι Σάκη.

Αφιερωμενο στην Μυκονο 96

ειχα αφησει πολλα πραγματα πισω μου και προσπαθουσα ματαια τις περισσοτερες φορες να τα συνδεσω παλι. αλλα δεν γινοταν. τα πραγματα συμβαινουν και ημουν βυθισμενο σε μια εφηβεια διαφορετικη την δικη μου μοναδικη εφηβεια. ηταν Μαιος του 92. θυμασαι;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

να κολυμπήσει σε μπλε νερά και να δει πράσινα τοπία….καλό Σαββατοκύριακο boyz & girlz

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »