R G B

Πόσο πιο φρικαλέα αντιαισθητική μπορεί να γίνει αυτή η εικόνα…

ένα ταλαιπωρημένο και μαυρισμένο πτώμα να περιφέρεται σε ανοιχτό φέρετρο, εκτεθειμένο στον ήλιο και στα «γκρο-πλαν» (τάισέ με φρίκη),

να ανήκει σε θρησκευτικό ηγέτη δόγματος που πρεσβεύει, υποτίθεται, την Αγάπη και την Ειρήνη

και να κείται «επί κιλλίβαντος πυροβόλου όπλου«, εξάρτημα μιας μηχανής που σκοτώνει,

να συνοδεύεται από οπλισμένο στρατιωτικό απόσπασμα, στρατιωτικές μπάντες και εθνικά σύμβολα,

να λούζεται στις υπερβολές, στις κοινοτοπίες, στους ψευτοσυναισθηματισμούς των αφηγητών (ο αποθανών δεδικαίωται αλλά και λίγο κράτει)…

Πόσο πιο φρικαλέα αντιαισθητική…

αυτή η μακάβρια φιέστα,

αυτή η πρωτόγονη τελετή νεκρολαγνείας,

αυτή η εκδήλωση παντελούς έλλειψης μέτρου και σεβασμού στην κοινή ανθρώπινη μοίρα,

αυτήν που επιβάλλει σιωπή, περισυλλογή και πνευματικότητα.