Τοτέμ και κιλλίβαντες
Posted on: 31 Ιανουαρίου, 2008
- In: RGB in Society | RGB in TV | RGBούρτζι
- 42 Σχόλια
Πόσο πιο φρικαλέα αντιαισθητική μπορεί να γίνει αυτή η εικόνα…
ένα ταλαιπωρημένο και μαυρισμένο πτώμα να περιφέρεται σε ανοιχτό φέρετρο, εκτεθειμένο στον ήλιο και στα «γκρο-πλαν» (τάισέ με φρίκη),
να ανήκει σε θρησκευτικό ηγέτη δόγματος που πρεσβεύει, υποτίθεται, την Αγάπη και την Ειρήνη
και να κείται «επί κιλλίβαντος πυροβόλου όπλου«, εξάρτημα μιας μηχανής που σκοτώνει,
να συνοδεύεται από οπλισμένο στρατιωτικό απόσπασμα, στρατιωτικές μπάντες και εθνικά σύμβολα,
να λούζεται στις υπερβολές, στις κοινοτοπίες, στους ψευτοσυναισθηματισμούς των αφηγητών (ο αποθανών δεδικαίωται αλλά και λίγο κράτει)…
Πόσο πιο φρικαλέα αντιαισθητική…
αυτή η μακάβρια φιέστα,
αυτή η πρωτόγονη τελετή νεκρολαγνείας,
αυτή η εκδήλωση παντελούς έλλειψης μέτρου και σεβασμού στην κοινή ανθρώπινη μοίρα,
αυτήν που επιβάλλει σιωπή, περισυλλογή και πνευματικότητα.
42 Σχόλια to "Τοτέμ και κιλλίβαντες"
2 Φεβρουαρίου, 2008 στις 6:15 πμ
Να θυμηθώ να ενημερώσω τα τρισέγγονά μου!
(Δεδομένης της περιβαλλοντικής καταστροφής, θα γίνει ως εξής: Θα σε αφήσουν για καμμια ωρίτσα στον ήλιο, έπειτα θα σε βάλουν σε ένα trendy δοχείο από αυτά που σου αρέσουν και θα σε μεταφέρουν επάνω σε κιλλίβαντα πυροβόλου όπλου μέχρι την εξοχή -για μουσική επένδυση προτείνω You Give Love A Bad Name-)
Υ.Γ.: Το μόνο πρόβλημα είναι το πού θα βρούνε λιβάδι… 😦
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:03 πμ
Αυτό που περιγράφεις είναι συνταγή για να κάνεις λιαστές ντομάτες (έστω, πάνω σε κιλλίβαντα), τα μπέρδεψες, στρειδάκι.
Λες να έχουν καεί όλα τα λιβάδια πριν από εμένα;
Σκορπίστε με σε κανα πάρκο του Παπαγεωργόπουλου, στη Νέα Παραλία. Έτσι όπως πάνε, τότε θα έχουν τελειώσει (ίσως, λέω τώρα)!
Γειά σου, στρειδάκι! Χαίρομαι που μας ξαναβρήκες! 🙂
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:14 πμ
Ρε παιδιά, εγώ μια απορία βασική έχω:
Ο κιλλίβαντας έχει καμία σχέση με το κιλλίμι;
Επίσης, το μπλε έχει καμία σχέση με τον Highlander?
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:25 πμ
Εγώ θέλω κολλύβαντα όταν με κάψετε, πάντως.
πράσινο, θα πέσουν μηνύσιειειειειειεις!
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:36 πμ
Δεν προλάβαμε μια τελετή να του οργανώσουμε της προκοπής και έχει τώρα και άλλες απαιτήσεις! Σαν τις ξανθιές δίμετρες κουκλάρες που τους παίρνεις δώρο ένα ζευγάρι σκουλαρίκια και απαντούν «αχ, μωρό μου, δε θα πήγαιναν υπέροχα με εκείνο το μονόπετρο;»
Όσο για τη σχέση με τον Highlander, αγαπημένο μου πράσινο, τι να σου πω; Σάμπως ξέρει κανείς την ηλικία του μπλε; 😉
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:40 πμ
Σιγά την υπερπαραγωγή που ζήτησα!
(Τα κολλύβαντα δε θα πήγαιναν τέλεια με κείνη τη σοκολατένια ελίτσα που είδαμε προχθές; )
Το μπλε είναι αιώνιο, αείζωο, αβάδιστο, αβασάνιστο κλπ
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:54 πμ
Δεν ξέρω τι είναι τα κολλύβαντα, πάντως θα συνιστούσα λεβάντα, μυρίζει τέλεια.
Ναι
Το πράσινο είναι εδώ
Το πράσινο είναι παντού
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:56 πμ
Ευτυχώς ο συνειρμός σου ήταν με το δεύτερο μισό της λέξης…
Επίσης, το πράσινο είναι μαγκιά
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:00 πμ
Το πράσινο είναι παντού.
Το μπλε, κατά πώς φαίνεται, είναι στις τελευταίες σελίδες των εφημερίδων…
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:09 πμ
Πήραν φωτιά τα κολιμπρί μας.
στρειδάκι, θα τη θυμάμαι την ανταρσία σου. Το πράσινο δεν ξέρω αν είναι παντού, εδώ πάντως πάει πολύς καιρός που ήταν! Χμ!
(Τώρα μπλε και στον χώρο σας. Εχεμύθεια εγγυημένη – dvd free)
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:17 πμ
Εμ, είδα και κανένα καλό μέσα στη μπλε τη θάλασσα;
Έγινα κι εγώ streidaki του κάμπου!
Υ.Γ.: Γιατί dvd free? Είπαμε να πληρώσουμε αλλά να γίνουμε τουλάχιστον διάσημοι!!
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:22 πμ
Είχα δει ένα ντοκιμαντέρ με καβούρια της ζούγκλας, κάποτε, που δεν βλέπουν ποτέ το νερό. Έτσι θα καταντήσεις! (Ή ήταν νερό της ζούγκλας, που δεν είχε δει ποτέ καβούρι; Τεσ’πα)
Υ.Γ. Διότι αν μπούμε ΕΜΕΙΣ σε dvd, σύσσωμη η βλογόσφαιρα θα κάνει νέα καμπάνια: «ΔΕ ΘΕΛΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΔΩ ΤΟ DVD!!!!!»*
* ΣτΜ: reference σε μια καμπάνια του «τρέχει» αυτές τις μέρες.
3 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:34 πμ
Ο ψυχολογικός εκβιασμός δεν θα περάσει! Μετά από -γκουχ γκουχ- 17 στρειδίνες γνωρίζω όλες τις βρώμικες μεθόδους!
Υ.Γ.2: Ναι, αλλά αν μπείτε με ΕΜΕΝΑ σε dvd, θα πάρετε επιδότηση για Πρόγραμμα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης!!
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 11:23 πμ
Η αφορμή δεν είναι διόλου αστεία. Τα υπόλοιπα εντάσσονται α) στην προαιώνια ανάγκη του ανθρώπου να ξορκίσει τους φόβους που τον ταλανίζουν, β) στη γνωστή παράνοιά μας.
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 11:24 πμ
(Μόλις πέρασε το κόκκινο και του μίλησα ή ιδέα μου; – Γιατρέ! Βλέπω χρώματα!)
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 1:41 μμ
οχι οχι δεν βλεπεις χρωματα. Απλα λεγοντας οτι αυτα τα πραγματα δεν ειναι αστεια αναφερομουνα στο ποσο αστειο αντιλαμβανεται το συστημα και η ελληνικη πραγματικοτητα τον θανατο ενος ανθρωπου..οποιο αξιωμα και αν ειχε στην ζωη του.
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 1:50 μμ
Ε εντάξει τώρα, επειδή είμαι το μπλε, δεν το λες και αξίωμα. Μεγαλείο, ναι. Αλλά αξίωμα;
Το «σύστημα» είναι το στρειδάκι;
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 1:56 μμ
σε μπερδεψα με μπερδεψες μπερδευτικαμε!
ως συστημα και ελληνικη πραγματικοτητα ενοοω την τηλεοραση τους δημοσιογραφους τους θρησκευτικους υπαλληλους και τους πολιτικους. Ολο αυτο που συνεβει στην κηδεια του Χριστοδουλου ηταν τραγικα αστειο.
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:32 μμ
εμ λενε για μενα οι ομορφες που ζησαμεεεεεε μααααζιιιιιιιιιιι
λενεεεεεεεε για μεεεενααααααα
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 2:39 μμ
Από κηδεία ξεκίνησε, σε φοιτητική βραδιά με κιθάρες κατέληξε!
Αλλά αυτό ακριβώς είναι η ζωή, εναλλαγή χαράς και λύπης. Στις κηδείες, άλλωστε, πάντα ρίχνουν τρελό γέλιο όταν «ξενυχτούν» τον νεκρό.
Άντε, φτάνουν τα πεθαμενατζίδικα. Νέα παιδιά (γκουχ, γκουχ)! Ας μιλήσουμε για θέματα της ηλικίας μας. Εσείς στη Βιολογία πού είστε; :Ρ
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:12 μμ
Δεν ξέρω, έχω απαλλαγή, πειδής είμαι άθρησκο.
Εμείς βιολογία είμαστε στο δεξί αρχ-αία, αλήθεια, πού είστε;
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:22 μμ
αρχαια εχουμε την επομενη χρονια, Νεα ελληνικα κανουμε
φυσικη εμεις ειμαστε στην αρχι-διατηρηση της ορμης εσεις;
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 4:40 μμ
ε ενταξει τοτε
παντως οπως και να εχει μπλε πρεπει να παμε στο ιδιο σχολειο
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 7:52 μμ
Δε νομίζω πως γίνεται, εγώ είμαι σε σχολείο για χαρισματικά χρώματα.
4 Φεβρουαρίου, 2008 στις 10:04 μμ
Ε και τι, πειδής είσαι η Βέρα Λάμπρου θα σε πάρουν; Δε νομίζω.
5 Φεβρουαρίου, 2008 στις 3:58 μμ
εχω ενα ονομα μια χαρη ενα μυαλο ενα κορμι μια φωνη ειμαι μεσα
5 Φεβρουαρίου, 2008 στις 4:50 μμ
πιφφφφ με κουρασε η αδιαλαξια του στο κατω κατω τι εισαι ο διευθυντης;
2 Μαρτίου, 2008 στις 4:05 μμ
Δεν ήξερα ότι σου αρέσουν τα trendy δοχεία! Εγώ σκεφτόμουν κάτι σε cookie jar! 😛
R G B 
31 Ιανουαρίου, 2008 στις 2:07 μμ
Σε κάθε περίπτωση, ανθρωπίνως καλό του ταξίδι…
Εμένα, εκείνη την αποφράδα μέρα του 2128 (μου το πε μια τσιγγάνα, μου το πε στα χαρτιά), να με κάψετε και να με σκορπίσετε ένα ηλιόλουστο απόγευμα σε ένα λιβάδι…